کلرزن آب شیرین کن

آب تولید شده در فرآیند نمک زدایی، لزوما عاری از هر گونه ویروس، پاتوژن و غیره است. البته بهرحال لازم است که سیستم گندزدایی جریان آب تولیدی نیز همراه با این سیستم ها تامین شود تا :

• از وجود باقیمانده ماده گندزدا در سیستم توزیع اطمینان حاصل شود.
• از ورود آلوگی ها به سیستم توزیع، بر اثر پارگی یا نشت غشا جلوگیری شود.

اختلاط آب لب شور تصفیه نشده به منظور تثیت آب تولیدی نیز، استراتژی گندزدایی را تحت تاثیر قرار می دهد. از آنجاییکه این آب از مانع غشا عبور نکرده است، ممکن است شامل هر نوع ماده آلی یا بیولوژیکی موجود در آب خام باشد.

بررسی ها نشان داده اند که برای هر کدام از آلودگی های موجود در آب، مدت زمان مشخص و غلظت خاصی از ماده گندزدا مورد نیاز است. آلودگی ها و میزان تلقیح مورد نیاز برای تعیین حداقل غلظت کشندگی ماده گندزدا باید مشخص باشند. ترکیب همه این موارد، مدت زمان تماس مورد نیاز و دوز ماده گندزدایی که باید اعمال شود را مشخص می کنند.

به منظور بهره برداری مناسب از سیستم گندزدا با صرف هزینه بهینه، لازم است اپراتور:

• دوز ماده گندزدا را پایش کند.
• فعالیت میکروبی را پایش کند.
• غلظت باقیمانده ماده گندزدا را پایش کند.

گندزدایی آب تولیدی می تواند به روش های مختلفی انجام شود:

• استفاده از کلر به یکی از روش های کلرزنی گازی، هیپوکلریت سدیم یا هیپوکلریت کلسیم
• دی اکسید کلر
• نور فرابنفش UV
• منو کلرآمین
• ازن

در کشور آمریکا، مستقل از روش گندزدایی مورد استفاده، همواره مقداری کلر باقیمانده باید در تمام نقاط سیستم توزیع موجود باشد. یکی از مشکلات استفاده از کلر و ازن، پتانسیل تولید محصولات جانبی گندزدایی (DBP) ها در سیستم توزیع است. این مواد DBP، از واکنش کلر یا ازن با مواد آلی طبیعی موجود در آب، تشکیل می شوند. دو نوع ماده DBP مهم که جزو مواد آلی طبیعی کلرینه هستند، عبارتند از: تری هالومتان ها (THM) و اسید هالواستیک ها (HAA) .مقداری هر دوی این ترکیب ها در آب آشامیدنی، باید در محدوده تنظیم شده در مقررات باشد. فرآیندهای نمک زدایی، مواد آلی طبیعی را حذف می کنند.

بنابراین گندزدایی با کلرآمین احتمالا فقط در مواردی مناسب است که بر اثر اختلاط آب تولیدی با آب دیگری، مشکل مواد آلی طبیعی در آب وجود داشته باشد.

استفاده از ازن به عنوان گندزدا طی سال های متمادی در کشورهای اروپایی مورد توجه قرار گرفته و در آمریکا نیز در حال گسترش است. ازن زنی منجر به تشکیل THM ها یا HAAها نمی شود، اما DBP هایی را ایجاد می کند که باید قبل از توزیع، از آب جدا شوند. این کار معمولا با فرآیند جذب به وسیله کربن فعال قبل از گندزدایی نهایی آب با کلر، انجام می شود.

از میان روش های ذکر شده در بالا، روش استفاده از نور فرابنفش چندان کاربردی نیست، زیرا منجر به باقیماندن کلر در سیستم توزیع، که در کشور آمریکا طبق مقررات مورد نیاز است، نمی گردد. ازن نیز، با وجود موثر بودن، باقیمانده ای در آب برجا نمی گذارد. اگر ازن جهت گندزدایی مورد استفاده قرار بگیرد، لازم است کلر یا گندزدای دیگری نیز برای تامین کلر باقیمانده مورد نیاز، استفاده شود. از آنجاییکه پتانسیل تشکیل تری هالومتان ها در آب تولیدی، به جز در مورد پلنت EDR، بسیار پایین است، ازن زنی معمولا برای تصفیه تکمیلی آب تولیدی مورد نیاز نمی باشد.

دی اکسید کلر می تواند برای گندزدایی در مواردی که آب مورد استفاده جهت اختلاط دارای پتانسیل بالای تشکیل THM است، مورد استفاده قرار گیرد، زیرا برای تخریب مواد آلی بدون تشکیل THM یا HAA به مقدار زیاد، موثر است. البته مقررات موجود میزان کلریت باقیمانده در آب نهایی را محدود می کند، که آن نیز باعث می شود دوز دی اکسید کلر قابل استفاده محدود شود. در مواردی که ایجاد تری هالومتان ها ممکن است مشکل ساز باشد، می توان از منوکلرآمین استفاده کرد. منو کلرآمین به صورت درجا با افزودن کلر به آب و سپس مهار کلر با افزودن آمونیاک به آب، تشکیل می شود. زمان تماس مورد نیاز کلر باید به دقت کنترل شود تا از تشکیل مقادیر زیاد THM و HAA جلوگیری شود. منو کلرآمین یک گندزدای موثر است، ولی زمان تماس مورد نیاز آن برای غیرفعال کردن ویروس ها، بسیار بیشتر از زمان تماس کلر است.

به طور خلاصه از دیدگاه کاربردی، کلرزنی گازی، افزودن هیپوکلریت سدیم، و تصفیه با کلرآمین بعنوان بهترین روش های گندزدایی در تصفیه تکمیلی، شناخته می شوند.

برای گندزدایی موثرتر، کلر باید به جریان آب تولیدی قبل از تنظیم pH افزوده شود. در PH پایین، گندزدایی موثرتر است. اگر پیش تصفیه منجر به تولید آبی تثبیت شده و بدون نیاز به گاززذایی گردد، کلر باید قبل از افزودن مواد ضدخوردگی، تزریق شود.

آب تولیدی فرآیند شامل هیچ ماده کاهنده یا اجزای محلول دیگری که بتواند با کلر واکنش دهند نخواهد بود، به جز مقدار ناچیزی سولفید هیدروژن در صورت وجود آن در آب تغذیه ورودی. علاوه بر این، در آب تولیدی از فرآیندهای تقطیری یا RO، فعالیت میکروبی وجود نخواهد داشت. برای این فرآیندها، تزریق کلر به میزان یک میلی گرم در لیتر باعث ایجاد کلر باقیمانده آزاد به میزان تقریبا یک میلی گرم در لیتر خواهد شد.

استفاده از آنچه که کلر مایع نامیده می شود، با سختگیرانه شدن نیازمندی ها و قوانین مربوط به استفاده از گاز کلر، گسترده تر شده است. کلر مایع معمولا در صنعت آب به صورت محلول هیپوکلریت سدیم یافت می شود. در برخی موارد، استفاده از هیپوکلریت کلسیم، با توجه به کمک به افزایش سختی کلسیمی آب، سودمند است.

هیپوکلریت سدیم می تواند در محل سایت، با استفاده از محلول کلرید سدیم به عنوان ماده اولیه، در یک سلول الکترولیز تولید شود.